Formuły w programie Excel mogą operować na:

Stałych — liczbach, znakach i wartościach logicznych użytych bezpośrednio w formule. Przykładami stałych użytych w formule mogą być liczby: =100+200 – w wyniku otrzymamy 300; teksty: =”Jan”&”Kowal” – w wyniku otrzymamy ciąg tekstowy, wartości logiczne: =A1<>”” — komórka z takim zapisem zwróci PRAWDĘ, jeżeli w Al znajdują się dane lub FAŁSZ, jeżeli Al jest pusta; zmiennych – adresach komórek, które mogą zawierać różne dane, np. =A1*(B1+B2); funkcjach – w formułach można używać jednej lub wielu funkcji równocześnie. Przykładowo składnia funkcji sumującej może wyglądać tak =SUMA(A1;A100). Funkcje używane w formułach mogą być funkcjami bezargumentowymi, np. funkcja =PI() zwracająca wartość stałej matematycznej II. Funkcja może operować na argumentach, np. =PIERWIASTEK(100), która zwraca wartość pierwiastka kwadratowego z podanej w nawiasach liczby. Argumentem funkcji mogą być zarówno stałe, jak i adresy komórek oraz inne funkcje, np. =PIERWIASTEK(SUMA(A1:A100)+100). W każdym przypadku argumenty umieszczamy w nawiasach. We wszystkich formułach liczba nawiasów otwierających musi być równa liczbie zamykających.